مگر کارگران ماه رمضان ندارند؟
کارگران به مانند کارمندان نیز دارای خانواده و زندگی است و باید خرجی زندگی خود را تهیه كنند و نباید شرایط به گونه‌ای برای آن‌ها رقم بخورد که با رسیدن ماه رمضان گویی غم بزرگی بر سینه آن‌ها نشسته است.
طبق روال، هر ساله در ماه مبارک رمضان از سوی هیأت دولت ساعات کاری ادارات دولتی در ماه رمضان دستخوش تغییراتی می شود. امسال نیز ساعت کاری ادارات دولتی اعلام شد. در این بین نکته مهمی که کمتر بدان توجه شده است تکلیف ساعات کاری کارگران در ماه رمضان است.
امری که اگرچه قشر عظیمی از زحمت‌کشان جامعه ما را شامل می شود ولی به ندرت به آن پرداخته شده است. تبعیض و نابرابری نسبت به کارگران از عدم پوشش بیمه آن‌ها گرفته تا عدم تعیین دستمزد متناسب با نرخ تورم همگی به کنار، اما آیا به راستی کسانی که در رأس تصمیم‌گیری هستند به این نکته توجه نمی‌کنند که مگر کارگران، ماه رمضان ندارند؟
این بی‌توجهی در حالی صورت می‌گیرد که معمولاً شغل کارگران از نظر فیزیکی به مراتب دشوارتر از شغل کارمندان است و ضرورت توجه به کاهش ساعت کاری آنان را در ماه رمضان دوچندان می کند.
متاسفانه در برخی اوقات آنقدر شرایط برای کارگران در ماه رمضان دشوار می شود که حتی برخی از آن‌ها تصمیم به روزه نگرفتن می‌گیرند که این کار مغایر با اعتقادات دینی ماست و نبایستی نقص تصمیمات مسئولان چنین بستری را فراهم كند که فرد بدلیل شرایط نامناسب کاری‌اش نتواند روزه بگیرد. همچنین در خانواده‌های مذهبی روزه نگرفتن فرد سبب مجادلات و طرح سوالات مبهمی در ذهن فرزندان خانواده می شود. به علاوه اگر فریضه روزه‌داری برای فرد کارگر از اهمیت بالایی برخوردار باشد وی با روزه نگرفتن دچار عذاب وجدان شده یا باید به ناچار شرایط سخت‌کاری را با وجود روزه داری تحمل كند که این کار نیز سلامتی فرد آسیب‌زننده است.
به هر ترتیب کارگران به مانند کارمندان نیز دارای خانواده و زندگی است و باید خرجی زندگی خود را تهیه كنند و نباید شرایط به گونه‌ای برای آن‌ها رقم بخورد که با رسیدن ماه رمضان گویی غم بزرگی بر سینه آن‌ها نشسته است. اگرچه ممکن است برخی از کارفرمایان به طور شخصی اقدام به کاهش ساعت کاری کارگران خود کنند اما این مهم شامل همه کارگران نمی‌شود.به نظر می‌رسد نبایستی پایین بودن صدای کارگران که از طبقه ضعیف جامعه محسوب می شوند و عدم وجود تشکل‌های کارگری قوی که پیگیر مسائل مختلف قشر کارگران باشند، دلیل بر غفلت نسبت به آن‌ها شود. لذا از مسئولان امر انتظار می رود همان‌طور که در شعارها و در مراسم مختلف از کارگران به عنوان سرمایه‌های اصلی نظام یاد می‌کنند، در عمل، حداقل به حقوق اولیه این جمعیت حدوداً 10 میلیونی نیز توجه كنند.
اخبار مرتبط :
کاربر گرامي؛ قبل از فرستادن ديدگاه، قوانين اين بخش را مطالعه نماييد.
دیدگاهتان را بنویسید