ندای ندوشن؛هنوز هم هروقت گذرم به آن خانه ها می افتد دوباره صداهای اشنایی در گوشم زمزمه می شود **الف دوزیر.دوپیش.دوبر **آری این خانه ها زمانی مکانی برای آموزش قرآن به کودکان بودند خانه هایی که شاید صاحبانشان پول ومال وزور نداشتند ولی تنها افتخارشان این بود که معلم قرآن هستند و قرآن تنها عامل پر رونقی و برکت این خانه شده بود خانه هایی که حالا در بیشتر آنها نه صدای قرآن می آید ونه حتی کسی در آنها زندگی
میکند. صاحبانشان فوت کرده اند و فرزنداشان در شهر زندگی میکنند به راستی که خدا بیامرزتشان کم کم که سطح سوادها بالا رفت کمکم ملا ها جای خود را به مدارس دادند و تابستانها کلاس احکام تشکیل میشد کلاسی که یک روحانی آن را اداره میکرد وبه بچه ها قرآن واحکام می آموخت آخر تابستان هم برای تشویق بچه ها آنهارا به اردو میبردند یادش بخیر چه روزهایی بود حالا هم که سال به سال تابستان می آید ومیرود وکسی یادش نیست که قدیم در ندوشن چگونه بوده .آن هم ندوشنی که به اندازه تاریخش افتخار دارد ندوشن شهری که در پرورش علمای دینی زبانزد بوده است ومردمش حتی برای روشنایی کلاس قرآن هم زمین وآب وقف کرده اند کودکانی داشته که مدرسه شان کلاس قرآن بوده است و هنوز هم پیر مردانی دارد که گرچه سواد ندارند ولی خیلی از قرآن را حفظ هستند ولی حالا چطور آن قدر مشغول روز مره گی هایمان شدیم که یادمان رفته که چه سابقه ی خوبی از ندوشن را داریم خراب میکنیم واز یادها میبریم واقعا جای سوال دارد که مسئول این خلاء فرهنگی ایجاد شده کیست؟ آیا شهری با 7مسجد و6 مدرسه فعال حقش فقط یک روحانی دائمی وساکن ندوشن است وچرا مثل گذشته والدین اهمیت زیادی به آموزش قران به فرزندانشان نمی دهند
قال رسول الله صلی الله علیه و آله :خَیرُکُم مَن تَعَلَّمَ القُرآنَ وَعَلَّمَهُ .
بهترین شما کسی است که قرآن را فرا گیرد و به دیگران بیاموزد .
مستدرک الوسائل 4/2
دیدگاهتان را بنویسید