گفتگو با علیرضا جعفری ندوشن مربی تیم بوکس کرج

علیرضا جعفری در مورد افرادی که پسوند ندوشن را حذف می کنند بیان نمود نمی دانم که این افراد دنبال چه هستند و بدون ریشه چگونه می توانند زندگی کنند/پسوند ندوشن برای من مایه افتخار هست و دوستش دارم

در ایام عید نوروز فرصتی پیش آمد تا بتوانیم با علیرضا جعفری ندوشن که در رشته ورزشی بوکس افتخاراتی را کسب نموده است به گفتگو بپردازیم.

ضمن تبریک سال نو،لطفا خودتان را معرفی نمایید.

اینجانب علیرضا جعفری ندوشن فرزند مرحوم حاج عباس جعفری ندوشن هستم و سال نو را خدمت هموطنان عزیزم مخصوصا هم ولایتی ها تبریک عرض می کنم.

آقای جعفری با توجه به اینکه شما ساکن تهران هستید،چرا پسوند ندوشن را از فامیلی تان حذف نکردید؟

پسوند ندوشن را ننگ نمی دانم که بخواهم آن را حذف نمایم و باعث افتخارم است.من چندین سال است که تهران زندگی می کنم و خودم نیز در تهران متولد شدم،هر جا که از من سوال شود که کجایی هستی در پاسخ می گویم یزدی و ندوشنی هستم.ندوشن مفاخر زیادی دارد و هر جا هم که ندوشن را می شناسند یا اسمش برایشان آشنا است سوال می کنند که شما همشهری دکتر اسلامی ندوشن هستید؟علیرضا جعفری در مورد افرادی که پسوند ندوشن  را حذف می کنند بیان نمود نمی دانم که این افراد دنبال چه هستند و بدون ریشه چگونه می توانند زندگی کنند،پسوند ندوشن برای من مایه افتخار هست و دوستش دارم

جعفری از ذکر پسوند ندوشن در امور روزمره می گوید در بانک معمولا مردم اسمشان را به اختصار می نویسند ولی من خودم بسیار مقیدم که هر جا که می خواهم اسمم را بنویسم حتی در رسیدهای بانکی اسم کاملم را بنویسم و در اکثر موارد که ندوشن را می نویسم  از من سوال می کنند آیا شما از بستگان دکتر اسلامی هستید که می گویم اصالتا هم ولایتی هستیم.

از نگاه شما ندوشن چگونه شهری هست؟

ندوشن را خیلی زیبا،دوست داشتنی و بزرگ می بینم.علیرضا جعفری در مورد معرفی ندوشن بیان نمود دوست داشتم شرایطی ایجاد می شد که مردم ایران حداقل با فرهنگ،اخلاق و منش ندوشنی ها آشنا می شدند.وی همچنین بیان نمود که همه می گویند یزدی ها مردمان سالم و سخت کوشی هستند و این همیشه برای خود من مایه افتخار بوده و از این افتخار بالاتر برای ادامه ی حیات چیست؟

شما ورزش را از چه زمانی آغاز و در چه رشته ای آغاز نمودید؟

در سن نوجوانی و قبل از اینکه به خدمت سربازی بروم ورزش می کردم،مدتی کشتی،مدتی کاراته اما بعد از سربازی و ازدواج ورزش بوکس را مسرانه ادامه دادم که پنج بار قهرمان تهران شدم و از سال74مربی شدم که تا به الان ادامه دارد.علیرضا جعفری در مورد نگاهش به مربی گری می گویدمربی گری را هیچ گاه به عنوان حرفه دنبال نکردم و برای باقیات و صالحات و اینکه باعث شوم جوانان جسم و روحشان سالم باشند،مربی گری را انتخاب نمودم.جعفری تیم هایی را که افتخار مربی گریشان راداشته است چنین بیان نمود که سه دوره مربی تیم کرج برای قهرمانی کشور بودم  که دو نفر از شاگردانم قهرمان کشور شدند .وی افتخارات خودش را چنین بیان نمود که پنج دوره عناوین مختلفی در استان تهران کسب کردم و بعدا به دلیل اینکه متاهل و شاغل بودم هیچ گاه برای انتخابی تیم ملی و مسابقات قهرمانی کشوری نرفتم در حالی که دو بار هم برای تیم ملی و قهرمانی کشوری انتخاب شده بودم درضمن با تیم کرج هم دو بار شرکت کردیم که یک بار هشتم کشور و یک بار هم سوم کشور شدیم و البته شاگردانم هم چون محمد رضا وجاهتی دو دوره قهرمان سوم کشور شده است.در حال حاضر خودم در یکی از شهرستان های کرج مربی و مسئول هیئت بوکس هستم و در مسابقات قهرمان کشوری در خدمت تیم استان کرج هستم.

آیا شما در دوره مربی گری تان،مربی بچه های ندوشن هم بوده اید؟

بچه های ندوشن آنهایی که اطرافم بودند از جمله کسانی که ساکن صفا دشت و ماهدشت کرج بودند آنها را آوردم همچنین پسر عمه های خودم را تشویقشان کردم و هنوز هم با توجه به اینکه متاهل شدند هفته ای یکبار به ما سر می زنند و ورزشان را ادامه می دهند ولی متاسفانه ازبد روزگار من خودم ساکن ندوشن نبودم که بتوانم به این عزیزان خدمت کنم که این از آرزوهایم هست و هر موقع که به ندوشن می آیم جان تازه ای می گیرم دوست داشتم که می توانستم خدمتی به ندوشنی ها بکنم تا هنگامی که به فامیلی ام نگاه می کنم شرمنده اش نشوم.

اگر روزی شرایط فراهم شود آیا شما مربی جوانان ندوشن می شوید؟

قطعا بله،اگر جوری بود که می توانستم زندگی ام را انتقال بدهم و خانواده ام را به ندوشن بیاورم پیگیر مسائل ورزشی ندوشن مخصوصا در رشته بوکس می شدم و خیلی دوست داشتم که ندوشن رشته بوکس داشت و زمانی که به ندوشن می آمدم یا تجربیاتم را انتقال می دادم یا با آنها تمرین می کردم می کردم و این را خیلی دوست دارم و از آرزوهایم است.

استعداد ورزشی جوانان ندوشن را چگونه می بینید؟

من خودم راکه یک ندوشنی می دانم همیشه مربی هایم به من می گفتند که خیلی مستعدی و از جوانان ندوشن آنهایی را که می شناسم استعداد سرشاری دارند اما من خودم در زمینه ورزش خیلی به استعداد اعتقاد ندارم و تلاش را بسیار کارساز می دانم و آلبرت انیشتین می گوید برای نابغه شدن یک درصد استعداد لازم است ونود ونه درصد تلاش و عرق بدن نیاز است که بچه های ندوشن و یزد معروفند به تلاش و پیگیری و ما در زمینه ورزش داریم که می گویند تمرین،تمرین،تمرین،معجزه و کسی که خوب تمرین می کند به معجزه دست می یابد.

شما ورزش را تا چه زمانی ادامه خواهید داد؟

ورزش را تا زنده هستم ادامه می دهم چون اعتقاد دارم که همچون فرمایش حضرت رسول که می گویند زگهواره تا گور دانش بجوی که البته ورزش حودش یک دانش است و ورزش امروز یک علم است و هرکس باید تا زنده هست ورزشکار باشد و در شرایط امروز که همه ی مشغله های آدم،زندگی ماشینی شده است اگر ورزش نکند به نظر من بدن و روحش را در نوعی خواب نگه داشته است و باید به گفته حضرت امام که می گویند تحصیل،تهذیب،ورزش،باید ورزش در زندگی همه انسان ها باشد به نوعی که از روزی که به دنیا می آیند تا روزی که میمیرند.

حرف آخر

از شما سپاس گزارم به خاطر وقتی که در اختیار من گذاشتید و از این تلاشی که می کنید برای معرفی فرهنگ ندوشن دست مریزاد به شما می گویم و امیدوارم که ما را(ندوشنی ها)را همه جای دنیا بشناسند.

خبرنگار و تنظیم کننده:محمد علی ذبحی ندوشن