یکی از معایب ملت ایران این است که دائم نشسته اند تا دستی از غیب برون آید و کاری بکند و ندوشنی ها هم از این عیب مبرا نیستند ، تا یادم می آید منتظریم کسی بیاید برایمان کارخانه بزند یا…. و مشکل اشتغال را حل کند ، آب کشاورزی را که در این کویر تفتیده حکم طلا دارد براحتی و به روش سنتی تلف می کنیم بدون اینکه بدانیم همین قنات در زمانی که زندگی ها نیز سنتی بود منبع زندگی و گذر معاش دو سه هزار نفر ساکنین ندوشن در طول تاریخ بوده است ، بزرگترین ثروت هر جامعه تفکر ، همدلی و همراهی مردمان آن جامعه است ، برای توسعه و عمران ندوشن می توان شرکت یا موسسه ای ایجادکرد که با جمع آوری سرمایه های اندک مردم و سرمایه گذاری در پروژه های تولیدی و خدماتی زمینه اشتغال و ثروت آفرینی را فراهم آورد.
بافت تاریخی ندوشن ، و زیبایی و بکر بودن آن تشنگان زیادی دارد که متاسفانه در بی خبری و بی توجهی در حال تخریب است ، امروزه توریسم به عنوان صنعت پاک شناخته می شود که می تواند بسیار درآمدزا و اشتغال آفرین هم باشد ، مگر در کل جهان چند شهر با دروازه و حصار قدیمی وجود دارد که از این نعمت بکر استفاده نمی کنیم.
چرا فضای لازم برای ایجاد یک شهرک ویلایی در ندوشن فراهم نمی شود تا زمینه افزایش تردد و سرمایه گذاری را فراهم کند
و چه نشسته ایم که دیگران فکری برای ما بکنند ، چرا خودمان غافلیم
دیدگاهتان را بنویسید