آویشن مفید برای خاک زمین و جان انسان
توسعه كشت و صنعتي شدن گياهان دارويي راهکار مناسبی است درحفظ گونه هاي مختلف و سهمی در اشتغال زایی خواهد داشت.
ندای ندوشن: با توجه به کوهستانی بودن بخش ندوشن گیاه آویشن به صورت خودرو و مرتعی در کوههای اطراف علویه وهفتهر می روید
این گیاه هم در صنعت و هم در دارو سازی استفاده می شود که در مصارف دارویی برای بیماریهای گوارش ، اعصاب ،سرما خوردگی و… استفاده می شود .
رویش این گیاه از اوایل فروردین ماه با دوره رویشی نسبتا ً طولانی آغاز می شود و دوره گلدهی آن در اوایل تیرماه بوده ولی متاسفانه در اردیبهشت ماه مردم از این گیاه بهره برداری می کنند .
اما با خشکسالی وبرداشت وبهره‌برداری بی‌رویه از رویشگاه‌های طبیعی زمینه نابودی و انقراض این گونه را بوجودآورداست.
چرای دام، بوته کنی و چیدن گیاهان کوهی و صحرایی سبب می شود تا گیاهان بدون طی مراحل تکامل و زایش از بین بروند و این امر آسیب جدی به وضعیت پوشش گیاهان در این منطقه وارد می کند.
در پایان به یقین توسعه كشت و صنعتي شدن گياهان دارويي راهکار مناسبی است که در صورت پیگیری و اجرا درحفظ گونه هاي مختلف اين محصولات پر ارزش تاثیر گذار بوده و سهمی نیز در اشتغال زایی برای جوانان جویای کار نیر خواهد داشت.
خواص درمانی آویشن کوهی
گیاهی است که در جنگلها واراضی غیر مزروع به طور خودرو می روید و ساغه آن بنفش است و گلهای آن گلبهی رنگ است و برگهای آن بیضی شکل و در مقابل دیکدیگر قرار می گیرند و در ایران آویشن کوهی بیشتر در شهرهای لاهیجان و طالش و آستارا می روید.
خواص درمانی: گلهای خشک و آویشن کوهی دارای خاصیت نیروبخشی خلط آور ضد تشنج و مقوی معده است. دم کرده آن برای درمان نفخ شکم و انواع سو هضم و اسهال و اختلالات روده و قاعدگیهای سخت موثر و مفید است. کسانیکه روماتیسم دارند و یا مبتلا به ورم مفاصل شده اند می توانند به آسانی خود را با ضماد آویشن کوهی تازه معالجه کنند و برای این کار باید گل و برگ آویشن را در ظرفی بریزند و روی حرارت قرار دهند و آنرا تا گرم آست روی ناحیه ای که درد می کند بگذارند وببندند. در ضمن برای بر طرف کردن تلخی دم کرده جوشانده گل آویشن کوهی می توانید از عسل استفاده کنید
آویشن و تکثیر آن
آویشن با نام علمی Thymus vulgaris یکی از قدیمی‌ترین گیاهان دارویی و ادویه‌ای به شمار می‌رود که بومی نواحی شرقی مدیترانه است. گیاهی علفی و چند ساله با ریشه مستقیم و کم و بیش چوبی که انشعاب‌های فراوانی دارد. ارتفاع این گیاه بین 20 تا 50 سانتی متر است که ساقه‌ای افراشته دارد. برگ‌ها و گل‌ها کوچک است. در حالت وحشی به صورت بوته‌هایی پر پشت در دامنه‌های خشک و بین تخته‌سنگ‌ها در کوهستان‌ها تا ارتفاعات 1200 متری و حتی گاهی بیشتر می‌روید. ریشه چوبی و منشعب آن که ظاهری خشن دارد به راحتی در زمین‌های سخت درون تخته سنگ‌ها نفوذ می‌کند به طوری که نمی‌توان این گیاه را به راحتی از خاک بیرون آورد.
آویشن به هوای گرم و نور کافی نیاز دارد. این گیاه خشکی پسند به آسانی قادر به تحمل کم آبی و خشکی است. دامنه‌های جنوبی تپه‌ها در مناطق آفتابی بهترین محل برای کشت این گیاه هستند. خاک‌های سبک حاوی ترکیبات کلسیم و با ضخامت زیاد سطح الارض بسیار مناسب هستند ولی خاک‌های سنگین برای کشت این گیاه مناسب نیستند. تهویه خاک نقش عمده‌ای در افزایش عملکرد دارد. رطوبت و آبیاری زیاد نه فقط برای رویش این گیاه مناسب نیست بلکه سبب کاهش کیفیت و کمیت اسانس گیاه می‌شود. اندازه pH مناسب خاک برای کشت گیاه بین 5/4 تا 8 است.
کشت آویشن از طریق بذر یا از طریق رویشی امکان پذیر است. کاشت بذر به صورت مستقیم و غیر مستقیم صورت می‌گیرد. زمان مناسب برای کشت مستقیم بذر، فروردین است. کشت غیر مستقیم بذر در نیمه دوّم اسفند در خزانه‌ای رو باز (در هوای آزاد) صورت می‌گیرد. تکثیر رویشی آویشن از طریق تقسیم بوته است. به این صورت که پس از خارج کردن بوته‌های دو ساله و سالم و عاری از هر گونه آلودگی قارچی، آنها را به دو یا سه قسمت تقسیم می‌کنند و در زمین اصلی می‌كارند. فصل پائیز یا بهار زمان مناسبی برای این کار است. در سال اوّل رویش فقط یک بار می‌توان محصول برداشت کرد. در حالی که از سال دوّم به بعد، دو تا سه بار می‌توان اقدام به برداشت پیکر رویشی آویشن کرد.
استفاده از کودهای حیوانی برای کشت این گیاه بسیار مفید خواهد بود. آویش حداقل 4 تا 6 سال در یک مکان باقی می‌ماند بنابراین تناوب کشت مناسب برای این گیاه مهم است. آویش را باید با گیاهان دیگر به تناوب کشت کرد که دوره رویشی کوتاهی داشته باشند و مدت کوتاهی پس از کشت برداشت شوند. به همین منظور گیاهان وجینی گیاهان مناسبی برای این کار هستند. تناوب کشت با گیاهان دارای ریشه‌های چندساله مناسب نیست و سبب گسترش و شیوع بیماری‌ها می‌شود. سه تا چهار سال پس از برداشت، آویشن را دوباره می‌توان در همان زمین کاشت.
آبیاری منظم و وجین علف‌های هرز از ضرورت‌های کاشت این گیاه است. در طول رویش نیز مبارزه با علف‌های هرز ضروری است که وجین مکانیکی با علف‌های هرز باید با استفاده از علف کش‌های مناسب انجام شود.
در سال اول پس از کاشت فقط یکبار می‌توان محصول را برداشت کرد در حالی که از سال دوم به بعد، دو یا حتی سه مرتبه می‌توان اقدام به برداشت اندام‌های رویشی آویشن کرد. نخستین برداشت هم زمان با آغاز گلدهی یا تقریباً اواسط بهار است و دومین برداشت در آغاز دومین مرحله گلدهی یعنی اواسط تابستان و سومین و آخرین برداشت نیز در اواسط پاییز انجام می‌گیرد. گیاهان باید از فاصله 10 تا 15 سانتی متری از سطح زمین برداشت شوند. اگر اندام رویشی آویشن در ظهر یا هنگام تابش آفتاب برداشت شوند نسبت به برداشت آنها در روزهای غیر آفتابی دارای اسانس بیشتری خواهند بود.